.jpg)
Zoals de deuren van een schilder dikwijls een lik verf gebruiken kunnen,
zo ontbeert mijn man dikwijls zijn massagebeurt die hij eigenlijk regelmatig
nodig heeft om mobiel te blijven. En dus zag ik mijn kans schoon om hem op
Tweede Pinksterdag (ik had toch vrij) eens even onder handen te nemen. “Zomaar”
een spontane gedachte die bij me opkwam. Tijdens het masseren vertelde manlief
over zijn fysieke klachten. Dat zijn rechter arm niet meer zo functioneerde. En
hij last van zijn nek had en druk op zijn schedel. Dus na een stevige rug- en
bilmassage snel door naar de nek. Waar dikwijls de oorzaak ligt van hoofdpijn
en klachten in de armen. Ik schrok me rot (en probeerde dat niet te laten merken)
toen ik zijn schedelrand voelde. Dit had ik nog nooit meegemaakt; de
schedelrand was uitgezet, kwam naar buiten! Ik drukte er kort op, waarna mijn
man aangaf dat het heel pijnlijk was en zijn hele lichaam er helemaal koud van
werd. Ook gaf hij aan dat hij misselijk was en zijn zicht achteruit ging. Ik
liet hem in mijn handen knijpen. Hij deed zijn best, maar kneep als een watje.
Foute
boel!
Even kort telefonisch contact gehad met Eduard, een bevriend beroepsmasseur. Ben ik nu gek, of ga ik inderdaad met hem naar het ziekenhuis?! Hij bevestigde mijn gevoel. Nu actie ondernemen. Onderweg in de auto holde mijn man achteruit. Hij raakte een beetje weg, de druk in zijn hoofd liep heel snel op. Vooral achter zijn ogen, waardoor hij heel slecht kon zien. Hij had moeite met spreken en moest zoeken naar woorden. Wist nog wel te vertellen dat hij eigenlijk al een week of zes soms misselijk is. En soms over geeft.
Bij de huisartsenpost troffen we een fantastische arts. Ze nam alle tijd en heeft mijn eega neurologisch grondig onderzocht. Hij moest met zijn ogen dicht zijn neus aanwijzen. En kwam uit op zijn sleutelbeen. Alles wat zij hem vroeg deed hij met een enorme vertraging en slaagde er alsnog niet in. Snel door naar een neuroloog in het ziekenhuis met haar nauwkeurige schriftelijke verslaglegging op zak. We wachtten in de EHBO, waar ik hem steeds verder weg voelde zakken.
Even kort telefonisch contact gehad met Eduard, een bevriend beroepsmasseur. Ben ik nu gek, of ga ik inderdaad met hem naar het ziekenhuis?! Hij bevestigde mijn gevoel. Nu actie ondernemen. Onderweg in de auto holde mijn man achteruit. Hij raakte een beetje weg, de druk in zijn hoofd liep heel snel op. Vooral achter zijn ogen, waardoor hij heel slecht kon zien. Hij had moeite met spreken en moest zoeken naar woorden. Wist nog wel te vertellen dat hij eigenlijk al een week of zes soms misselijk is. En soms over geeft.
Bij de huisartsenpost troffen we een fantastische arts. Ze nam alle tijd en heeft mijn eega neurologisch grondig onderzocht. Hij moest met zijn ogen dicht zijn neus aanwijzen. En kwam uit op zijn sleutelbeen. Alles wat zij hem vroeg deed hij met een enorme vertraging en slaagde er alsnog niet in. Snel door naar een neuroloog in het ziekenhuis met haar nauwkeurige schriftelijke verslaglegging op zak. We wachtten in de EHBO, waar ik hem steeds verder weg voelde zakken.
Ziekenhuisopname
Wat voelde ik mij onmachtig. Ik kan een hoop, maar Neurologie is helemaal niet mijn terrein! Eindelijk aan de beurt. Nogmaals onderzoek wees uit dat Meneer moeite had met het uitvoeren van opdrachten. En dat het gevoel in zijn rechter arm en been veel minder was dan rechts. Na enige uitleg en wat aanvullingen van mij werd er bloed afgenomen, een CT scan en een hartfilmpje gemaakt. Die waren “normaal”. Uiteindelijk verscheen de Neuroloog. “Dus u komt op Tweede Pinksterdag voor een paar bultjes op uw hoofd naar het ziekenhuis?” was zijn binnenkomer. Even mijn primaire reactie onderdrukt en verduidelijking gegeven. Na min of meer mijn smeekbede of hij als professional bereid was om de schedelrand te voelen, ging hij op onderzoek uit. Ik kreeg het uiteindelijk voor elkaar dat hij mijn echtgenoot ter observatie opnam (dan werd hij in ieder geval ieder uur in de gaten gehouden) en de toezegging dat hij een dezer dagen een MRI zou krijgen. Halleluja.
Wat voelde ik mij onmachtig. Ik kan een hoop, maar Neurologie is helemaal niet mijn terrein! Eindelijk aan de beurt. Nogmaals onderzoek wees uit dat Meneer moeite had met het uitvoeren van opdrachten. En dat het gevoel in zijn rechter arm en been veel minder was dan rechts. Na enige uitleg en wat aanvullingen van mij werd er bloed afgenomen, een CT scan en een hartfilmpje gemaakt. Die waren “normaal”. Uiteindelijk verscheen de Neuroloog. “Dus u komt op Tweede Pinksterdag voor een paar bultjes op uw hoofd naar het ziekenhuis?” was zijn binnenkomer. Even mijn primaire reactie onderdrukt en verduidelijking gegeven. Na min of meer mijn smeekbede of hij als professional bereid was om de schedelrand te voelen, ging hij op onderzoek uit. Ik kreeg het uiteindelijk voor elkaar dat hij mijn echtgenoot ter observatie opnam (dan werd hij in ieder geval ieder uur in de gaten gehouden) en de toezegging dat hij een dezer dagen een MRI zou krijgen. Halleluja.
Ontslagen
De volgende ochtend bezocht ik mijn zieke man in het ziekenhuis. Ik constateerde dat een duimbreed bultje bovenop zijn schedel nu al een eiland van 7 cm. breed was geworden. En de uitgezette schedelrand was nu enorm verdikt met vocht. De druk op zijn schedel was bijna ondraaglijk. ’s Nachts had hij gesmeekt om meer paracetamol, maar hij zat al aan zijn taks. Grrrrr. Hij was heel erg moe en lag versuft in bed. Ik nam hem een paar minuutjes mee naar buiten. Tijdens het moeizame spreken sloeg zijn tong af en toe dubbel. Ik had de neurologische tests onthouden en herhaalde ze. Mijn man bakte er weinig van en had dat zelf nog steeds niet door. Ik wilde hem niet ongerust maken. Weer op zaal was hij uitgeput. Enkele pogingen om een arts te spreken liepen op niets uit. Geen tijd, niemand beschikbaar. Een verpleegster keek mij doordringend aan en vertelde me dat ik me vooral niet zo´n zorgen moest maken! Na het bezoekuur snel naar huis om mijn netwerk verder aan te boren! Sinds de opname was ik met weinig anders bezig geweest.
Nauwelijks thuis was de Neuroloog toch nog even bij mijn man langs geweest. Om hem uit het ziekenhuis te ontslaan met de woorden dat hij die bulten op zijn hoofd altijd al had gehad. En over 9 dagen terug mocht komen voor de MRI. In een helder moment vertelde mijn man nog dat hij een tijdje terug een tekenbeet had gehad. Nee, geen rode kring, maar toch ziekte van Lyme? Nee, dat kon dan niet, volgens de Neuroloog.
De volgende ochtend bezocht ik mijn zieke man in het ziekenhuis. Ik constateerde dat een duimbreed bultje bovenop zijn schedel nu al een eiland van 7 cm. breed was geworden. En de uitgezette schedelrand was nu enorm verdikt met vocht. De druk op zijn schedel was bijna ondraaglijk. ’s Nachts had hij gesmeekt om meer paracetamol, maar hij zat al aan zijn taks. Grrrrr. Hij was heel erg moe en lag versuft in bed. Ik nam hem een paar minuutjes mee naar buiten. Tijdens het moeizame spreken sloeg zijn tong af en toe dubbel. Ik had de neurologische tests onthouden en herhaalde ze. Mijn man bakte er weinig van en had dat zelf nog steeds niet door. Ik wilde hem niet ongerust maken. Weer op zaal was hij uitgeput. Enkele pogingen om een arts te spreken liepen op niets uit. Geen tijd, niemand beschikbaar. Een verpleegster keek mij doordringend aan en vertelde me dat ik me vooral niet zo´n zorgen moest maken! Na het bezoekuur snel naar huis om mijn netwerk verder aan te boren! Sinds de opname was ik met weinig anders bezig geweest.
Nauwelijks thuis was de Neuroloog toch nog even bij mijn man langs geweest. Om hem uit het ziekenhuis te ontslaan met de woorden dat hij die bulten op zijn hoofd altijd al had gehad. En over 9 dagen terug mocht komen voor de MRI. In een helder moment vertelde mijn man nog dat hij een tijdje terug een tekenbeet had gehad. Nee, geen rode kring, maar toch ziekte van Lyme? Nee, dat kon dan niet, volgens de Neuroloog.
Natuurgeneeskunde
Op donderdag, drie dagen na de onheilspellende Tweede Pinksterdag, konden we terecht bij drs. Rogier Zwijsen, een natuurgeneeskundige in Driebergen. En al heel snel gaf zijn apparatuur het overduidelijk aan: mijn man had een acute ontsteking in de hersenen. Van een uiterst agressieve bacterie: Borrelia – de ziekte van Lyme. Hij was ontzettend verbaasd hoe snel we bij hem terecht waren gekomen. En was daar heel blij om! Want we hadden niet later moeten komen…. Anders was het “big shit” geweest. Ik had me HEEL terecht zorgen gemaakt. En de zorgen waren nog niet voorbij. In welk stadium mijn man verkeerde liet hij niet los. Wel kreeg ik zijn privé telefoonnummer en het verzoek om zaterdag in ieder geval even contact op te nemen. Hij heeft zich dit eerste consult urenlang ingezet met acupunctuur en allerlei apparatuur die ik nog nooit heb gezien om zijn organen en immuunsysteem te versterken, de Lyme aan te vallen en wat al niet meer. Die zaterdag nam Rogier telefonisch ook echt alle tijd en hij kon me geruststellen. Mijn man reageerde naar zijn wens op de behandeling en de medicatie. We konden meteen de dosering van de middelen verhogen.
Op donderdag, drie dagen na de onheilspellende Tweede Pinksterdag, konden we terecht bij drs. Rogier Zwijsen, een natuurgeneeskundige in Driebergen. En al heel snel gaf zijn apparatuur het overduidelijk aan: mijn man had een acute ontsteking in de hersenen. Van een uiterst agressieve bacterie: Borrelia – de ziekte van Lyme. Hij was ontzettend verbaasd hoe snel we bij hem terecht waren gekomen. En was daar heel blij om! Want we hadden niet later moeten komen…. Anders was het “big shit” geweest. Ik had me HEEL terecht zorgen gemaakt. En de zorgen waren nog niet voorbij. In welk stadium mijn man verkeerde liet hij niet los. Wel kreeg ik zijn privé telefoonnummer en het verzoek om zaterdag in ieder geval even contact op te nemen. Hij heeft zich dit eerste consult urenlang ingezet met acupunctuur en allerlei apparatuur die ik nog nooit heb gezien om zijn organen en immuunsysteem te versterken, de Lyme aan te vallen en wat al niet meer. Die zaterdag nam Rogier telefonisch ook echt alle tijd en hij kon me geruststellen. Mijn man reageerde naar zijn wens op de behandeling en de medicatie. We konden meteen de dosering van de middelen verhogen.
Op maandag, woensdag en donderdag waren we bij Rogier in Driebergen. Lange dagen waarop hij mijn man zo’n 4 tot zelfs 4 ½ uur achtereen intensief behandelde. Die donderdag was er al zo’n opmerkelijk verschil! En Rogier durfde ons toen te zeggen dat mijn man er echt heel slecht aan toe was toen hij hem voor het eerst zag. Nu, voor de vierde behandeling, keek hij zo anders uit zijn ogen! Dat luchtte echt op. En dat was ook te merken aan mijn man. Die me vertelde dat hij sinds die ene nacht in het ziekenhuis echt een tijd het gevoel had dat hij dood ging.
Volksziekte
nummer 1?
Ik probeer zoveel mogelijk de kennis van Rogier op te slaan. Hij heeft o.a. in Duitsland gestudeerd en is echt gespecialiseerd in Lyme. De Nederlandse methoden om het bloed op Lyme te onderzoeken zijn anders dan de Duitse. Hierdoor kan het zijn dat Duits onderzoek onomstotelijk uitwijst dat er een besmetting is, waar Nederlands onderzoek besmetting uitsluit. Het is namelijk een heel slimme bacterie, die zich verstopt. En slimmer en sterker kan zijn dan reguliere antibiotica in hoge dosis. Bij Rogier zie ik vele patiënten – ze komen zelfs van over de grens - en enkele spreek ik er ook echt. Velen hebben Lyme en hun klachten zijn voor mij inmiddels zeer herkenbaar. De vele neurologische klachten, pijnen, angsten, intense drang naar verkeerd voedsel, noem maar op. Ik heb er ook met eigen ogen gezien dat sommige ziekten die regulier af worden gedaan met ongeneeslijk, wel degelijk behandelbaar zijn. Een vrouw van in de tachtig met Parkinson zie ik iedere week levendiger worden. Geweldig!!! Maar het aantal mensen met Lyme heeft duidelijk de overhand. En dat is best beangstigend. Ik lees er ook steeds meer over. De Telegraaf schreef er laatst uitgebreid over. En nu ik de laatste hand leg aan dit column, kopt de Wieringermeerbode “Toename ziekte van Lyme door tekenbeet”. Vertel mij wat! Volgens mij zijn er nog zoveel mensen die rond lopen met onbegrepen klachten die “gewoon” Lyme hebben! Het kon nog wel eens volksziekte nummer 1 zijn op dit moment.
Ik probeer zoveel mogelijk de kennis van Rogier op te slaan. Hij heeft o.a. in Duitsland gestudeerd en is echt gespecialiseerd in Lyme. De Nederlandse methoden om het bloed op Lyme te onderzoeken zijn anders dan de Duitse. Hierdoor kan het zijn dat Duits onderzoek onomstotelijk uitwijst dat er een besmetting is, waar Nederlands onderzoek besmetting uitsluit. Het is namelijk een heel slimme bacterie, die zich verstopt. En slimmer en sterker kan zijn dan reguliere antibiotica in hoge dosis. Bij Rogier zie ik vele patiënten – ze komen zelfs van over de grens - en enkele spreek ik er ook echt. Velen hebben Lyme en hun klachten zijn voor mij inmiddels zeer herkenbaar. De vele neurologische klachten, pijnen, angsten, intense drang naar verkeerd voedsel, noem maar op. Ik heb er ook met eigen ogen gezien dat sommige ziekten die regulier af worden gedaan met ongeneeslijk, wel degelijk behandelbaar zijn. Een vrouw van in de tachtig met Parkinson zie ik iedere week levendiger worden. Geweldig!!! Maar het aantal mensen met Lyme heeft duidelijk de overhand. En dat is best beangstigend. Ik lees er ook steeds meer over. De Telegraaf schreef er laatst uitgebreid over. En nu ik de laatste hand leg aan dit column, kopt de Wieringermeerbode “Toename ziekte van Lyme door tekenbeet”. Vertel mij wat! Volgens mij zijn er nog zoveel mensen die rond lopen met onbegrepen klachten die “gewoon” Lyme hebben! Het kon nog wel eens volksziekte nummer 1 zijn op dit moment.
Herstel
De tweede behandelweek (weer drie dagen Driebergen) heeft Rogier het voor elkaar: mijn man heeft echt koorts. En de derde behandelweek (“nog maar” twee dagen Driebergen) baadt manlief constant in het zweet. Wat betekent dat zijn immuunsysteem de strijd eindelijk oppakt en vijand Lyme aanvalt. De afvalstoffen die de stervende bacterie afgeeft zijn ziekmakend en pijnlijk in de gewrichten. Rogier weet raad en past de behandeling, dosering kruiden en natuurlijk antibiotica telkens aan. Wat voelt mijn man zich ziek. Gelukkig beseft hij nu dat hij beter wordt. Geen idee hoe lang de behandeling nog duurt. Maar er is al veel herstel geboekt. Wat zijn we Beppo dankbaar, mijn cliënt die me Rogier tipte. En mijn schoonmoeder die haar zoon sinds de tweede behandelweek op maandag naar Driebergen rijdt. En alle familie, vrienden en kennissen die ons zo hebben ondersteund met oppas voor onze jongste van drie, hulp in huis en noem maar op. Niet te vergeten alle ondersteunende mail, telefoon en kaarten. Zo lief! Want we zijn er op de wereld voor elkaar, te helpen niet waar?!
De tweede behandelweek (weer drie dagen Driebergen) heeft Rogier het voor elkaar: mijn man heeft echt koorts. En de derde behandelweek (“nog maar” twee dagen Driebergen) baadt manlief constant in het zweet. Wat betekent dat zijn immuunsysteem de strijd eindelijk oppakt en vijand Lyme aanvalt. De afvalstoffen die de stervende bacterie afgeeft zijn ziekmakend en pijnlijk in de gewrichten. Rogier weet raad en past de behandeling, dosering kruiden en natuurlijk antibiotica telkens aan. Wat voelt mijn man zich ziek. Gelukkig beseft hij nu dat hij beter wordt. Geen idee hoe lang de behandeling nog duurt. Maar er is al veel herstel geboekt. Wat zijn we Beppo dankbaar, mijn cliënt die me Rogier tipte. En mijn schoonmoeder die haar zoon sinds de tweede behandelweek op maandag naar Driebergen rijdt. En alle familie, vrienden en kennissen die ons zo hebben ondersteund met oppas voor onze jongste van drie, hulp in huis en noem maar op. Niet te vergeten alle ondersteunende mail, telefoon en kaarten. Zo lief! Want we zijn er op de wereld voor elkaar, te helpen niet waar?!
Liefdevolle
groet, Danielle
Wilt u uw pijnstukken verwerken en
loslaten? Zodat u uw kwaliteiten meer kunt benutten, in uw kracht kunt staan en
de liefde in uw hart kunt laten stromen? Of is er strijd en wilt u de harmonie
terug vinden? Danielle Forrer heeft een holistische praktijk in energetisch
lichtwerk te Wieringerwerf. Kijk voor haar website: www.danielleforrer.nl
of belt u naar 06 29260400
